اشعار

بسوز ای دل که مضطر گردم اینجا            شـکـوه نـخـل بـاور گـردم اینجا
در این صحرا مکن منزل برادر            که تـرسم بـی‌بـرادر گردم اینجا

نمی‌خواهم سیـه‌پوش و عـزادار            ز داغ زلـف اکـبـر گـردم اینجا
نمی‌خـواهـم کـنـار نـعـش قـاسم            شـریـک داغ مـادر گـردم اینجا
نمی‌خـواهم ز دیـده اشک‌افـشان            بـه عـبـاس دلاور گـردم ایـنجـا
نمی‌خـواهـم سـراپـا آه و شـیون            به سوگ مرگ اصغر گردم اینجا
نـمی‌خـواهـم مـیـان لـجـه خـون            پی صد پـاره پیـکـر گردم اینجا
ولی با این همه در خـط تـسلـیم            مـطـیـع امـر داور گـردم ایـنجـا
برای نـشر دین و حـفـظ اسـلام            تو را من یار و یاور گردم اینجا

دلـشـوره‌ای افـتـاده در جـانم برادر            غـمگـیـنم و سر در گـریـبانم برادر
یك دشت مرد اجنبی دور و بر ماست            این‌جا مزن خـیمه، هـراسانم برادر

در كاروانت دخترانِ بی‌شماری‌ست            می‌تـرسم از آیـنده؛ حـیـرانـم برادر
جایی برای بازی طفـلان تو نیست            دلـواپـسِ خــار مـغــیــلانـم بــرادر
صحرای محشر پیش این صحرا بهشت است            خشكیده لب‌های غـزل خوانم برادر
دستِ دخـیل خـارهـایِ دشـت رفـته            سـمـت ضـریـح پـاكِ دامـانـم برادر
بادی جسارت كرد و خلخالم تكان خورد            تـشـویش دارم‌؛ دل پریـشـانم برادر
آن نامـه‌هـای بار اُشـتر را نشان ده            با حُـر بگو در كوفه مهـمانم برادر
با زیـنـبت دنـیـا سرِ سـازش نـدارد            مظـلـومـۀ مـعـروفِ دورانـم برادر
از كودكی با دردِ چـشمم خو گرفتم            در گـریه كردن، پیر كنعـانم برادر

تــشـنـگـان قــبــیــلــۀ زهــرا            قبضه کردند دشت و صحرا را
می‌روند عاشقانه سر بر کف            تـا بـنـوشـنـد شـهـد عــاشـورا

بی‌سر و دستهای باده به دست            راهـیان غـیور جاده به دست
حـامـلان پـیــام کــرب و بـلا            همه قرآنِ دل گشاده به دست
چه جـوان‌های پاک و زیبایی            چـقـدر سـروهـای رعــنـایـی
دلــربــایــانِ دل ز کــف داده            چــقــدر دل؛ چـقـدر دریـایـی
جـاده‌ها زیر پـایـشـان محکـم            و طـنـین صـدایـشان مـحـکـم
قـلب‌شـان از گُـل اجـابت پُـر            اعـتــقــاد دعـایـشـان مـحـکـم
شده در سینه‌ها نفـس‌ها حبس            بانگ‌ها ناله‌ها جرس‌ها حبس
هــمـه آمـاده عــروج عـشــق            بال و پرهای در قفس‌ها حبس
شدنی گـشـته غـیر مـمکـن‌هـا            از جـلا و صـفــای بـاطـن‌هـا
بـعـد الـلـه؛ شـد عــلـی اکـبـر            اشـــهــــد اول مــــؤذن هــــا
عـالـمی را به گـریه آشـفـتـند            دیده شد روی خاک می‌افـتـند
قـبـلـه دیـدنـد کـربـلا را بـعـد            وحـده لا شـریـک له گـفـتـنـد
بهـترین‌های تـیـره‌های عرب            فی‌المـثل حـضرت امیـر ادب
بـا صـلابـت گـرفـتـه آوردنـد            دسـت عـلـیـا مـخـدره زیـنـب
دیـد و افـتـاد بـا چـنـان حـالی            یاد آن خـواب و یـاد تـبـخالی
که بجا مانده بود یک شب از            چشم خـیره به سمت گـودالی
که عطش بین آن توقف داشت            که پُر از گرگ بود و یوسف داشت
که تنی دست و پا زنان می‌سوخت            قاتلی با سری تعـارف داشت
یـادش افـتـاد بـچـه شیـری را            مشک و آب بخـورنمیری را
یادش افتاد تیغ و تیر و کمان            رویـش نـیـزه از کـویـری را
یادش افتاد شد خسوف و کسوف            آتش افـتـاد بـر تـمـام حـروف
هـمـۀ گــوشــواره‌هـا گـم شـد            بسکه سیلی شنید گوش لهوف
مانده بود این زمین تیره کجاست؟            که شنید این صدای خون خداست
دست بر روی شانه‌اش زد و گفت            کربلایی که گـفته‌ام اینجاست

چقدر ریخته هر گوشه و کنار، غم این‌جا            نشسته روی دو زانو امام، هر قدم این‌جا

ندا رسید که باز این چه شورش است در عالم            خبر رسید: به آل عـلی شده سـتم این‌جا

درست پای همین نخلِ راست‌قامت رعنا            امام بر سر نعش کسی شده‌ست خم این‌جا

سری هنوز به این سمت مانده، این سوی میدان            اگر غلط نکنم خورده بر زمین علم این‌جا

نمانده فـاصله‌ای در میان این دو برادر            اگرچه یک حرم آنجا؛ اگرچه یک حرم این‌جا

چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است دوباره            که باز سینه‌زنان محتشم گرفته دم این‌جا

عــزای اشـرف اولاد آدم اسـت دریـغــا            همیشه قصۀ ما ختم می‌شود به همین‌جا

چشمه‌چشمه می‌جوشد خون اطهرت این‌جا            کور می‌کند شب را، برق خنجرت این‌جا

چشمه‌چشمه می‌جوشد، از دل زمین هر شب            خون اصغرت آن‌جا، خون اکبرت این‌جا

می‏‌رسد به گوشم گرم، بانگ خطبه‏‌ای پُرشور            خطبه‌ای که بعد از تو، خواند خواهرت این‌جا

از فرات می‏‌جوشد موج و می‌زند بوسه            بر کرانۀ خشکِ حلق و حـنجرت این‌جا

این فرشتۀ وحی است، وحیِ تازه آیا چیست؟!            روی نیزه می‌خواند، آیه‌ای سرت این‌جا

کیست این‌که ناآرام، در خرابه می‌گرید؟            موج می‌زند در خون، چشم دخترت این‌جا

کـربـلا چه پیـوندی با فـدک مگر دارد؟            غصب می‏‌شود از نو، سهم مادرت این‌جا

حـجِّ نــاتــمــام تــو، راز دیـگــری دارد            در غدیر خم جاری‌ست، حجّ آخرت این‌جا

این ضریح شش‌گوشه، حجّ پاک‌بازان است            آب می‏‌شوم از شـرم، در برابرت این‌جا

هست در چـشـمِ عـاشـقان تا اشك            روضـه آغـاز مــی‌شـود بـا اشـك

دسـت انـداخـت و بـه نــام عــلـی            آمــد از پــشــتِ پـلـك بـالا اشــك

نـــام اربـاب آمــده كـه گــذاشــت            بـعــدِ یـك سـال پـا بـه دنـیـا اشـك

نـــام اربـاب آمــد و نــشــنـاخـت            بـاز در چـشـمِ مـن سـرا پـا اشـك

پـس بـه نـامِ حــســیــن مــی‌ارزد            دو سـه تا قـطره‌اش به دریـا اشك

بـه امــیـدِ شــفـــاعــتـت هــم نـه!            از شمـا ذكـرِ روضه، از ما اشك

جــــمــع گـــردیـــده آتــشِ دوزخ            تـا شد از جـمع چشـم، منـها اشك

تا كه از گـونه خورد روی زمین            گـشـت در روضه ارباً ارباً اشـك

پـس بـه نـام لـبـانِ خـشـك عــمـو            بــنــویــسـد مـشـك، بــابــا، اشـك

كــاروانــی رسـیـده اسـت از راه            كـه گـرفته است چـشمِ ما را اشك

اشــك‌ریــزِ تــوأم خــدا را شـكـر            من مـریـضِ تـوأم خـدا را شـكـر

اینجا کجاست ای گل زهرا به ما بگو            گر کـربـلاست، با من غـم‌مـبـتـلا بگو

سـرتاسـر وجـود مرا غـم گرفته است            از این زمیـن محنت و درد و بلا بگو

داری دعـا بـه زیـر لب و آه می‌کـشی            زیـن آه سـیـنـه‌سـوز بـرایـم بـیـا بـگـو

اینجا اگر که وعـده‌گـه تـوست با خـدا            با مـن ز وصل دوست برای خدا بگو

با آنـکـه گـفـتـه‌انـد بــرایـم ز مــاجـرا            من صبر می‌کنم تو از این ماجرا بگو

صف بـسـتـه‌انـد در بر ما نـیـزه‌دارها            یحیـای اهـل‌بیت از این نـیـزه‌هـا بگـو

یک باغ لاله، این‌همه گلچین دگر چرا            ای باغبـان! برای من از لالـه‌هـا بگو

کردی اشاره‌ای به من از قتلگاه خویش            دیگر نگـفـتـه بودمت از این مـنا بگو

تنها امیـد و دل‌خـوشیم در جهان تویی            بی‌تـو چـگـونه زنـده بـمـانـم بـیـا بگـو

با اشک و آه و ناله «وفایی» تمام عمر            از زینب و حـسـین و غم کـربـلا بگو

طور سینا بوده گویا سینۀ این سرزمین            ساکن این خاک بوده مدتی عرش برین

هفت پرده خَلق شد از سجده بر این آستان            بارگاه قدس بر این خاک می‌ساید جبین

کعبه مشغول طواف خیمه‌گاه اقدسـش            بـا نـوای «ادْخُـلـُوهـا بِـسـَلامٍ آمِـنـِـين»

فخـر بـفـروشد زمین کربلا بر آسمـان            چون که با خون حسین بن علی گشته عجین

نام‌هـایش غـاضِـریه، عَـقـر یا کـرببلا            هر کدام از نام‌ها با مقـتلی گشته قرین

آیـه‌هـای قـدر مـی‌آیـنـد بـا هـم کـربـلا            کـاروان آیــه‌هـای نــور قـرآن مـبـیـن

یک به یک حوریه‌ها مستوره و بین حجاب            پـرده‌دار مـحـمـل آن‌هـا یل اُمُّ الـبـنـیـن

شد مطاف نُه فلک قنداقۀ شیرخواره‌اش            حـاجـی گـهـوارۀ او آسـمـان هـفـتـمین

آمده زهـرای مـرضیه به استـقـبالـشان            پـیـشـواز کاروان آمد امـیـرالمـؤمـنین

پای بگذارد به روی خاک چون ناموس دهر            بال بگشاید به زیر پای او روح الامین

خیمه زد غم در دل زینب به هنگام نزول            آسـمان‌ها نـیـز از اندوه او اندوهـگـین

 گفت بانو این زمین بوی جدایی می‌دهد            می‌رسد بر گوش جان از این زمین آهی حزین

مریم و آسیه و هاجـر عزادارت شدند            نوحه خوانی می‌کند زهرا برایت اینچنین

گیسوانت را به دست باد دادی عاقبت            حنجرت را داده‌ای بر خنجر شمر لعین

خاک بر رخسارۀ "خدُّ التَریب" من نشست            آه ای "شَیبُ الخَضیبم" آه "مقطوع الوَتین"

آه از وقتی که دست سفلگان افتاده بود            خـیمه و عـمامه و انگـشـتری شاه دین

"یا غیاث المستغیثینِ" لب تو چکمه خورد            نیزه‌ها خوردی به وقت گفتن "هل مِن مُعین"

انگـار سـرنـوشـتِ مـا را جدا نـوشـتند            یـا آرزوی من را بـر بـاد‌هـا نـوشـتـنـد

امروز بِینِ این دشت مرگِ مرا نوشتند            آنان که مـقـتـلت را در کـربـلا نوشتـند

ای هستی‌ام بگو که هستی به خواب، زینب

برخـیز مرکـبت را از کـربـلا بگردان            بـگـذار یـا بـمـیـرم یـا راه را بـگـردان

هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان            خیمه مزن به صحرا حکمِ قضا بگردان

تا جان نداده پیشت از اضطراب زینب

فـهـمیـده‌ام کـجـایی از نـالـه‌های زهـرا            من های‌های گِـریَـم با وای وایِ زهـرا

فـهـمـیده‌ام کجـایی از جایِ پـایِ زهـرا            آنجاست جایِ گودال آنجاست جای زهرا

نـگـذار تـا گـذارد پـا بـر تُـراب زیـنب

از حال بُـرده ما را هـولِ سـپـاه دشمن            تـرسـیده‌انـد طـفـلان پیـش نگـاه دشمن

جـمع حـرامـزاده حـجـم سـلاح دشـمـن            پیـداست خـیـمۀ ما از خـیـمه‌گـاه دشمن

می‌خـواهد از لبانت تنهـا جـواب زینب

می‌ترسم ای برادر از چشمِ آن کمانگیر            از شومیِ حـرامی از شعبه‌های آن تیر

از خنجران عریان از تـشنگیِ شمـشیر            بی‌اختیار خوردم بر خاک، دستِ من گیر

عباس‌جان نخواهـد اینجا رکاب، زینب

ای کاش می‌نوشتی ما شیرخواره داریم            یا دختران کوچک در این عِماره داریم

در محملی عروسی با گـاهـواره داریم            نه پـایِ راه رفـتـن نه راهِ چـاره داریـم

اینجا نمان نگردد رویش خضاب زینب

لبهـای ما از امروز از آفـتاب خُشکـید            هـر قـدر آب آمد مثـل سـراب خُـشکـید

تا دید حجم لشکر از اضطراب خُشکید            برگـرد ای برادر شـیرِ رُباب خُـشکـید

دلشـوره دارد از او از قحـط آب زینب

اینسوست خار تشنه آنسوست آبِ جاری            اینسوست تاولِ پا آنسوست زخمِ کاری

یک مرد باشد ای کاش در قحط یار و یاری            از حرمله بـپـرسـد نـامـرد بچه داری؟

می‌تـرسد از شکارِ طـفـل رُبـاب زینب

من که نرفـتـه بودم  جز مـجـلس زنـانه            بـرگـرد تـا نــبـیـنـم دشـنـام و تـازیـانـه

بگـذار تا گـلـویت بـوسـم به این بهـانـه            سـر می‌بُـرنـد اینجا از پـشت، نـاشـیانه

خانه خـراب زینب خـانه خـراب زینب

دلا! بسوز که هنگام اشک و آه شده‌ست            دو مـاه، جامهٔ احرام ما، سیاه شده‌ست

نگـاه مضطرب دختری، به روی پدر            طـلـوع عاطـفـه از اوّلِ پگـاه شده‌ست

بـرای آن‌کـه بـگـیـرنـد کــودکـان آرام            حسین، سایهٔ پر مهر خیمه‌گاه شده‌ست

«حبیب» می‌رسد از راه تشنه‌لب، هرچند            حجـابِ آینه، گرد و غبار راه شده‌ست

قیامت از عطشِ دیدنِ حسین به پاست            به هرکه می‌نگری، تشنهٔ نگاه شده‌ست

عجب ز کودک و گهواره نیست در این دشت            ستاره، هـمـسفـر آفـتاب و ماه شده‌ست

از آن‌که ساغر «اَحلی مِنَ العسل» دارد            بپرس، از چه زمان، عاشقی گناه شده‌ست؟

جمال ساقی لب‌تشنگان، در این عرفات            هـزار مـرتـبه با مـاه، اشـتـباه شده‌ست

گرفته راه نفس را به دشمن از چپ و راست            دلاوری که عـلمدار این سـپاه شده‌ست

میان معـرکه پـیچـیـده، بـوی پیرهـنش            مگر که یوسف زهرا اسیر چاه شده‌ست؟

زمین به لرزه درآمد، زمان گریست، مگر            حـسـین وارد گـودال قـتـلگاه شده‌ست؟

صـدای بـال زدن‌های خـسـتـه مـی‌آیـد            کـبـوتر حـرم ای وای بی‌پـناه شده‌ست

چه جای حیرت از این رنگِ ارغوان غروب            «شفق» به خون گلوی علی گواه شده‌ست

مبهوت و مات گشته دل از کار کربلا            حـیـران هـمـیـشه مانده از ایثار کربلا

در خـلـسه‌ای عـمـیق فرو رفـته آسمان            غـرق غـرور و غیرتِ سرشار کربلا

از مـقـتـلِ مـقـرّم و از روضۀ لـهـوف            بر مـا رسـیـده بـرگی از اخـبار کربلا

هـمـپـای صـبـر آمـده عُـلـیــا مـخــدّره            هــمــزادِ زخــم آمـده؛ ســالار کــربـلا

«هـفـتـاد و دو مـسیح» به سر آمدند تا            مـرهـم شـونـد، بـر تـنِ تـبـدارِ کـربـلا

«در بارگاهِ قدس که جای ملال نیست»            پـروردگـار، گـشـتـه، عـزادار کـربـلا

از سال شصت و یک نه، که از خلقتِ غزل            مــا را نـوشـتــه‌انـد، گـرفـتـار کــربـلا

قـدری حـسـاب کـردم و دیدم که تا ابد            هـسـتیم مـا هـمیـشـه، بـدهـکـار کـربلا

«ثـبت است بر جـریـدۀ عالم دوام ما»             ما را کـشـیـده‌انـد، به طـومـار کـربلا

اینجا درسـت، مـصـرع آخـر تـمام شد            پـای ضـریـحِ دسـتِ عــلـمـدارِ کـربـلا

کــاروان در مـــدار مــی‌آیــد            بــر ســـر آن قـــرار مـی‌آیــد

فـخــر این روزگــار مـی‌آیــد            وه! چـه بــا اقــتــدار مـی‌آیــد

شـیــر بـهــر شــکـار مـی‌آیـد

هان خبردار! این سپاه علی‌ست            مست از جذبه نگـاه عـلی‌ست

کودک و پیر در پناه علی‌ست            تحت فرماندهی ماه عـلی‌ست

او کـه بـا ذوالـفــقــار مـی‌آیـد

تیغ در دست، یاعـلی به زبان            پـادشـاه زمـیـن، امـیـر زمـان

تحت فرمان او هم این و هم آن            لشکـرش مثل رود در جریان

وه! چـه بـا افـتـخــار مـی‌آیــد

دشت انگار غرق احساس است            عطر سیب و شمیمی از یاس است

این که تصویر اشجع الناس است            پسر فاطمه است، عباس است

حـــیـــدر آشــکـــار مــی‌آیــد

محـضـر آفـتـاب عــالـمـتــاب            لشکری مثل کوه، پا به رکاب

جان نـثـاران حـضرت ارباب            همه از شوق وصل در تب و تاب

لـشـکـری جـان نـثـار مـی‌آیـد

می‌رسد کاروان به شور و نوا            دل اهـل حـرم پُـر از غــوغـا

نام این دشت چیست اهل ولا؟            مـاریـه غـاضریه کرب و بلا

غـصــه‌ای نــاگــوار مـی‌آیــد

دل هفت آسمان پُر از خون شد            خاک عالم به چرخ گردون شد

نـفـس جـبـرئـیـل محـزون شد            که چرا در حصیر مدفون شد؟

صحـبـت از اضـطرار می‌آید

بعد از آن وای بر یتـیم حسین            چشم نامـحرم و حـریم حسین

وای از مـاتـم عـظـیـم حـسین            لعـن بر دشـمـن لـئـیم حـسـین

کـه پـی گــوشــوار مــی‌آیـــد

چارده قرن آسمان خون است            کفن نسل شیعه گـلگـون است

حال شیعه اگر دگرگون است            به همین چای روضه مدیون است

شـیـعــه پــای قــرار مـی‌آیــد

ای ساربان آهسته ران دارد توانم می‌رود           در این زمین پربلا از غم عنانم می‌رود

از خاک اینجا بوی هجران و جدایی می‌رسد           گویا همین جا از تن رنجیده جانم می‌رود

اینجا لب خشکیده را با تیر آبش می‌دهند           گفتم عطش سوزم چو آتش بر زبانم می‌رود

اینجا مقام دیـدن ذبـح ذبـیح اعـظم است           کز داغ او شادی ز کل دودمانم می‌رود

اینجا من و تاریکی و غربت به هم محرم شویم           باید ببـیـنم روی نـی مـاه زمـانم می‌رود

دوران یا بنت امیرالمـونمین من گذشت           وقت اسیری آمد و نـام و نشـانم می‌رود

زین پس به روی ناقۀ بی‌پرده می‌خوانم نماز           بعد از عـلی اکـبرم دیگـر اذانم می‌رود

من خود به چشم خویشتن باید ببینم بی‌کفن           روی سرم رأست به نی چون سایه بانم می‌رود

بـوی بـهـشت می‌وزد از کـربـلای تو            ای کشته‌ای که جان دو عالم فـدای تو

دیـوانــه‌وار، آمــده‌ام تـا بـه قـتــلـگــاه            وقـتی به استـغـاثـه شـنـیـدم صدای تو

در حیرتم چه شد که نشد آسمان خراب            وقـتـی شـنـیـد نــالـۀ واغــربـتــای تـو

خورشید و ماه و جنّ و ملک خون گریستند            وقـتی مـیان لُـجّـۀ خـون بـود جـای تو

رفتی به پاس حـرمت کعـبه به کـربلا            شد کـعـبـۀ حـقـیـقـیِ دل، کـربـلای تو

اجر هزار عمره و حج در طواف توست            ای مـروه و صفا به فـدای صفای تو!

با گـفتنِ «رضاً بِقَـضائِک» به قـتلگاه            شد متّـحـد رضـای خـدا با رضـای تو

تا با نـمـاز خـوف تو گردد قـبول حق            شد سجـده‌گـاه اهل یقـین خاک پـای تو

تو هرچه داشتی به خدا دادی ای حسین!            فـردا خـداست -جَلّ جَلالُه- جـزای تو

اندر مِـنا ذبـیح یکی بود و زنـده رفت            ای صد ذبـیح کـشته شده در منای تو!

برخـیز و باز بر سرِ نی آیه‌ای بخوان            ای من فـدای آن سـرِ از تن جدای تو!

خون خداست خونِ تو و جز خدای نیست            ای کـشتۀ خـدا! به خدا، خـون‌بهای تو

ما را خشوع بندگی آموز، چون خداست            در مجلس عـزای تو صاحب‌عزای تو

آن‌جا که حدّ ممکن و واجب بُوَد، تویی            ای مـنتـهـای اوج بـشـر، ابـتــدای تـو

من از لبت شـنـیـدم، تا اسم کـربلا را            دادند دست روحم، درد و غم و بلا را
مانند تو ز من هم پوشیده نیست اسرار            می‌بـیـنم ابتـدا را، می‌خـوانم انتـهـا را

روز ده مــحــرم روز قـرارتــان بـود            تو زود آمدی تا راضـی کـنی خـدا را
گـفـتـنـد میـهـمـانید، اما چه میهـمانی؟            فعلا که تا به امروز، با ما نشد مـدارا
در ابتدا که یا رب، مهمان نیزه‌هـائـیم            خـتم به خـیر فـرما، پـایـان ماجـرا را

اینها که راه ما را در کـربلا گـرفـتـند            دیـروز در مـدیـنـه بـسـتـنـد راه ما را
من عهد بسته‌ام با، مادر که با تو باشم            بفرستـشـان مدیـنه، زن‌ها و بچه‌ها را
ای‌کاش قبل از آنکه، خیمه به پا نمایی            می‌کندی ای برادر، در دشت قبر ما را
لب تر کنی عزیزم، سر می‌دهم به جایت            تغـیـیر می‌دهم من، تقـدیر را قضا را
تا قـتـله‌گـاه از تـل من راه می‌گـشـایـم            خواهند دید اینجـا موسای بی‌عـصا را
بر دوش تو شهادت بر دوش من اسارت            بسـپار دست زینب اولاد مصطـفی را

صد قطعه از تن تو در چشم زینب آمد            وقـتی نـگـاه کردم هر جای نـیـنـوا را
ای‌کاش بین گودال عصر دهم عزیزم            حـداقـل نـدزدنـد از پـیـکـرت عـبـا را
حـق دارم ای برادر دلـواپس تو باشـم            آورده کـوفه با خود خـولی بی‌حـیا را

خیمه بر دوشم ولی من را کجا آورده‌ای            وای بر زینب مگو که کـربلا آورده‌ای

آمدی تا قـتـلگـاهت تا کنارت دق کنیم؟            آه می‌بـیـنی چه‌هـا بر روزِ ما آورده‌ای

از مـیـان مـحــمـلـم وا فـاطـمـه آورده‌ام            از مـیــان قــافـلـه واغُــربـتــا آورده‌ای

مادرم را در پیِ خود موپریشان کرده‌ای            خـواهرت را در زمـینی آشـنا آورده‌ای

سایه‌ام را چـشم نامحـرم نـدیـده بازگرد            اهلِ خود را پیش جمعی بی‌حیا آورده‌ای

گَه به اکبر خیره‌ای گاهی به قاسم، گاه من            وای فهـمـیدم چـرا چندین عبا آورده‌ای

بـاز گـرد آقـا مـدیـنـه تا نـبـیـنـم با عـبا            پیکری را اِرباً اِربا…نخ نما؛ آورده‌ای

هم مغیلان است هم تیغ است هم شن‌های داغ            مـرحـمـی آیا بـرای زخـم پـا آورده‌ای؟

گفتی از زخمِ هزار و نهصد و پنجاه تیغ            ای زبــانــم لال آقــا بـــوریــا آورده‌ای

حرمله آنجاست خولی هست با شمر و سنان            من که هیچ اما رُبابت را چرا آورده‌ای

حـسـین آمد و حق را به کـربلا آورد            بـرای نـالـه نـی غــم بـه نـیـنـوا آورد
همین که قطره اشکش به خاک‌ها افتاد            به خـاک غـم زده کـربـلا شـفــا آورد

برای آنکه نشیند به تخت خواهر شاه            به روی شانه علمدار عرش را آورد
نسیم بر سر گیسوی شیرخواره که خورد            به کـار بـسـتـه عـالـم گـره‌گـشـا آورد
زمان بـعـثـت شـبـه پـیـمـبرش بـود و            حسین اکبر خود را به این حرا آورد
مرید پیر مغـانم ز من مرنج ای شیخ            چرا که وعده تو کردی او به جا آورد
نبـود شـأن و مـقـام تو ذبـح اسماعـیل            حـسـین آمـد و حـجـت به انـبـیـا آورد
تـمـام دخـتـرکـان را یکی یکی با ناز            امیر علـقـمـه از عـرش کـبـریـا آورد
رقـیه تا قـدمـش روی خـاک ننـشـیـند            عمو به چشم خود او را چو طوطیا آورد
حبیبه‌ای که ملک سرمه از رهش می‌برد            نپرس خار مغیلان سرش چه‌ها آرود
ز کوچه‌ای که در آن بی‌هوا زدن شد باب            عدو همان روشـش را به کربلا آورد
یکی به پهلـوی اکبر یکی به دیده ماه            چنـین بلا به سر هر دو بی‌هـوا آورد
حسین داشت ز طفل و تلظی‌اش می‌گفت            که حرمـله سخـنـش را به انتهـا آورد
بلند مرتـبه شاهی ز صدر زین افـتاد            چنین سه‌شعبه فلک را به خاک‌ها آورد
ز بس که پیکر او پاره‌پاره شد بر خاک            نسـیـم عـطـر تـنـش را جدا جدا آورد
تـنـی نـمـانـد دگـر تا کـفـن نگـه دارد            نداشـت چـاره که سـجـاد بـوریا آورد

الـسـّلام ای سـرزمـین کـربـلا            الـسّـلام ای مـنـزل نــور خـدا

السّلام ای وادی دلجوی عشق            وَه‌ چه‌خوش می‌آید اینجا‌ بوی عشق

السّـلام ای خـیـمه‌گاه خـواهرم            قـتــلـگـاهِ جـانـگـدازِ اکــبــرم

کـربـلا؛ گهـوارهٔ اصغر تویی            مقـتـل عـباس مَه پـیکـر تویی

آمـدم آغـوش خود را بـاز کن            بستر مهـمان خود را ساز کن

آمـدم بـا شَـهــپَـر جــان آمــدم            آتـشـم امّـا چـو طــوفـان آمـدم

ای کرب و بلا بشنو خونین خبر آوردم           در سیـنـۀ سـوزانم مـوجی شرر آوردم
جـان در گـرو عـهــد پـیـمـان ازل دارم           هـیـهـات من الـذّلـه با چـشـم تـر آوردم

شوریـده دلانی را سرمـست فـنـا فی‌اللّه           هـفـتاد و دو مـهـمان فـرزانه فـر آوردم
من زادۀ زهـرایـم مـخـمـور مـی بـاقـی           در عـشق تـمـنّـایت سـوز جگـر آوردم
ای وادی مـیـقـات عـشـاق خـدا بـنـگـر           اعـوان خـدا جـوی نـیـکـو سـیـر آوردم
جـمـعی عـرضی امّا با جـوهـرۀ ایـمان           دست از دل و جان شسته فارغ ز سر آوردم
جان بر کف احـبّـا را از بـارقـۀ ایـمان           خـوبـان خـلایق را بـین هم‌سفـر آوردم
آنانکه از این دهر فانی به عیان سیرند           در سیر عـبـودیّت صبر و ظفـر آوردم
یک عـقـد ثریّا را کردم به سرا دعوت           در دایـرۀ عـرفان شـمس و قـمر آوردم
اُمّات که هر یک را طفلان طُفیلی داشت           نـالان و پـریشان با اشک بـصر آوردم
شیرخواره بود از ما آسوده دلی سلب است           خـیـلی ز پی وصـلـت اهل نظـر آوردم
یاران صدیق القول یکرنگ و وفاپرور           بی‌مثـل در این دنـیا گـنـج گـهـر آوردم
هر تک تکـشان مردی در مسند آزادی           برتر ز ملک بهتر از سیم و زر آوردم
دل سوختگانی از هر دشت و دمن طرفی           پیـر و زن و فـرزند و زیبا پسر آوردم
شیرخواره علی اصغر شهزاده علی اکبر           دو شاخ گل از نسل خـیـرالبـشر آوردم
بر حـرمـله گـو تـیـرش آماده کـند زیرا           قـربـانـی تـیـرش را سنّ صـغـر آوردم
شـبـه رخ احـمد را با طـرّۀ مشـکـیـنش           تـا بــاز نـمــایــانـد شـقّ الـقــمـر آوردم
یک دختر خوش منظر همراه علی اکبر           شیرین سخـنی مثل شهد و شکر آوردم
عـبّاس دلاور را بـی‌مـادر و فـرزنـدش           بر زینب و کـلـثومم محکـم سپر آوردم
دادم عـلـم وحـدت بر دوش هـمـایـونش           تا حـفـظ کـنـد آنـرا روز خـطـر آوردم
او مـظـهـر مـرآت قــتّـال الـعـدو بـاشد           سـردار سـپـاهی را شـد مفـتخـر آوردم
گفتم که در این صحرا ما کشته شویم باید           از خون شـهـیدان دین یـابد ثـمر آوردم
بـگـذار عـیـالات خـود را به امـید حـق           اشک از مژه دیدم چون ریزد مطر آوردم
گـفـتا که تـوئی مـولا من تـابع فـرمانت           کی امـر امـامـم را عـذری دگـر آوردم
این جان و تن از بهر فرمان تو پروردم           من رخت سلامت را از جان بدر آوردم
گر دست و سر و چشمم باشد به تو قربانی           شادم که به جا امر و شـرط پدر آوردم
هر چند سیه باشد پیوسته "صفا" رویش           هر در که زدم نفعی باشد ضرر آوردم
بـی‌مـزد مـکـن امّـا جـان هـمه یـارانت           چون روز جزا با خود چندین اثر آوردم
با یاد تو یک عمری دانی که چه خون خوردم           با اشک غمت شب را من تا سحر آوردم

شیون و غوغا مکن زینب خدا صبرت دهد            صبر کن خواهر الهی مصطفا صبرت دهد
لـرزه افـتاده به دستانت کمی آرام باش            بر لبم دارم دعـا خیرالنسا صبرت دهد

بعدِ من با لشگرِ غارت مواجه می‌شوی            حق تو را در جنگ با این اشقیا صبرت دهد

بازوانت می‌شود خیلی کبود از ضربه‌ها            کاش یزدانت میانِ ضربه‌ها صبرت دهد
می‌شوی مانند زهـرا مادرم یاسِ کـبود
گاه می‌پرسی ز خود آخر گناهِ ما چه بود؟
گوش کن زینب که این وادی یقین دارم مناست            آب و خاکش با دل و جانِ حسینت آشناست
وعده‌گاهِ ماست این وادی،محلِّ آخر است            لب فرو بند از گله اینجا قرارم با خداست
رنجـشِ بسیار می‌بـینی تحمّل کن فقـط            پرچمِ این نهضتِ عظما به دستانِ شماست
از چه لطمه می‌زنی ای مهربان همراهِ من            می‌دهم پاسخ سوالت را که اینجا کربلاست
چند روزی بیشتر مهمان نباشم در برت
ای فـدای اشک‌ها و سیـنۀ غـم‌پـرورت
این همان جایی‌ست که آئینه‌ها را می‌کُشند            بینِ گـودالِ وفـا؛ کـوه وفـا را می‌کُشند
این همان جایی ست که شیرخواره‌ام پر می‌کشد            پیشِ چشمانِ خودم سرِّ دعا را می‌کُشند
اربـاً ارباً می‌شـود جـسـمِ عـلـی اکـبرم            خواهـرم پیـغـمبر کـربـبلا را می‌کُـشند
می‌شود دستانِ ساقی‌ام جـدا از پیکرش            زادۀ امّ البـنـیـن مـاهِ لـقـا را می‌کُـشـنـد
خواهرم آرام‌تـر این کـربلا کرببلاست
می‌شود روزی ببینی که سرم بر نیزه‌هاست